‘Mijn dochter zegt tegen haar vader, “mama schreeuwt altijd tegen mij”. Het is nog waar ook’

Als het je teveel is thuis, dan kun je soms wat kortaf reageren op je kinderen. En dan snauw je naar je kind, voordat je het doorhebt. Het is menselijk, maar wel lastig om mee om te gaan. Want je wilt natuurlijk de liefste moeder voor je kinderen zijn die je je maar kunt voorstellen.

En dan ben je teleurgesteld in jezelf. Deze moeder lucht haar hart.

‘Even mijn (gebroken) hart luchten. Ik voel me zo’n verschrikkelijke moeder.

Partner en ik gaan niet lekker (understatement) en liggen nagenoeg in scheiding. Vandaag tijdens het koken en 29383 vragen van de bijna kleuter over wanneer de olijven die ze wou eraan kwamen, ze een snotneus had en papier wilde, de vork was gevallen, ruziënde partner op app, geluid van de tv, en ik die helemaal overprikkeld was heb vervolgens gesnauwd naar mijn dochter. Nu zei ze met het naar bed brengen tegen partner “mama schreeuwt altijd tegen mij”. En het klopt. Niet dat ik schreeuw want voor mij is het geen schreeuwen maar zij voelt het wel zo en ik ben al een uur aan het huilen omdat ik me zo vreselijk schuldig voel omdat ik de laatste tijd wel wat vaker snauw tegen haar.

Ja, mama schreeuwt

Ik probeer de meest liefhebbende moeder te zijn die ik kan zijn zeker omdat ik dat juist zo in mijn jeugd gemist heb. Zij is echt mijn alles maar blijkbaar geef ik haar een rotgevoel. En met alles wat er speelt weet ik niet hoe ik een goede moeder moet zijn want ik kan zo weinig hebben. Ik wil haar dit gevoel niet geven en ik weet ook niet hoe ik dit gevoel kan wegnemen, behalve door te stoppen met snauwen. Ik ben zo bang dat dit “haar waarheid” wordt van haar beeld van de soort moeder die ik ben.’

Hoe doorbreek jij dit soort patronen? Wat kun je doen om weer op te laden zodat je zelf alles wat beter aankunt?