‘Ik neem het mijn man kwalijk dat hij zes uur na de bevalling weer is gaan werken’

‘Ik snap dat zijn werk belangrijk is en dat hij daarmee het geld verdient. Maar hoe vaak krijg je nou een kind in je leven? Moet je dan na zes uur na een bevalling weer naar je werk gaan? 

Het maakt me nog steeds kwaad. Ja, het is ons derde kind. Dus we hebben het eerder meegemaakt. Maar na zes uur, ik lag nog in bed met de kleine, in het ziekenhuis zelfs, ging mijn man naar een belangrijke afspraak.

Onze zoon kwam eerder dan gepland, en dus had mijn man nog geen vrij geregeld in zijn agenda. Hij wist echt niet hoe hij onder die afspraak met mensen uit het buitenland moest komen. Hij vond het zelf ook heel erg, zei hij. Maar, zo zei hij: ‘Je hebt hier alle zorg van de dokters en verplegers. Voor je het weet ben ik er weer. In de avond na de afspraak kom ik weer terug.’ Hij was ongeveer drie uur weg. Nou, toch vind ik het raar.

Mijn lijf voelde alsof het was overreden, mijn hoofd was een warboel van adrenaline en angst. Ik had net een baby gebaard — een mens. Alles in mij schreeuwde: hoezo ga je werken? Blijf bij mij! Ik was gewoon even zo alleen toen, in dat ziekenhuisbed. Ja, ik had mijn kleine bij me. Maar niet mijn man. Ja, het was allemaal niet te verzetten. Dan heb jij wat rust. Ik ben zo terug, schat. Blabla. En hoewel ik knikte, begreep ik het niet. Of eigenlijk: ik voelde me totaal in de steek gelaten.

Was het werk belangrijker dan wij?

Het is niet zo dat hij geen goede vader is. Hij houdt van ons kind. Hij zorgt. Hij doet zijn best. Maar dat moment — zijn beslissing om zes uur na de bevalling zijn laptop open te klappen — brak iets in mij. Niet alleen het vertrouwen dat hij mij die dag zou dragen, maar ook het idee dat we dit samen deden. Ik moest het alleen doen. Alleen douchen met een net gehechte onderkant. Alleen proberen te begrijpen hoe je een kind aanlegt. Alleen verwerken wat er zojuist met mijn lijf en leven was gebeurd.

Want wat zei zijn actie? Dat zijn werk belangrijker was dan onze nieuwe werkelijkheid? Dan ik, vers van de bevalling, bloedend, trillend? Of erger nog: dan zijn kinderen? Ik weet het niet. Het maakt me nu een paar weken na de geboorte van ons kind nog onzeker.