‘Mijn kind zegt dat hij zijn eigen naam stom vindt en nu weet ik niet wat ik moet doen’

Mijn zoon, zes jaar oud, keek me aan met een frons die veel ouder leek dan zijn gezicht. “Mama,” zei hij, “ik vind mijn naam stom. Ik wil een andere.”

Ik lachte. Niet hard, maar zachtjes. Onbewust. Zoals je lacht als je denkt dat iets niet serieus is. Maar hij was bloedserieus. Mijn Mats.

Namen zijn zo persoonlijk. Ik heb er nooit zo over nagedacht, want wij vonden het een leuke naam. Nu zegt mijn kind opeens dat hij die naam ‘haat’. Waar komt dat opeens vandaan?

En misschien is dat het: Misschien vindt hij zijn naam niet stom. Misschien voelt hij zich gewoon anders.
Of wil hij erbij horen en zegt iemand wat over zijn naam? Of vindt hij het spannend dat zijn naam opvalt?

Wat zeg je dan?

Wat zeg je als je kind zijn naam stom vindt?

Je zegt niet meteen:
“Maar dat is een mooie naam!”
Want dat weet hij misschien wel. Maar hij voelt het anders. Hij vindt het vandaag niet mooi.

Je zegt misschien:
“Wat vind je er stom aan?”
Of:
“Als jij jezelf een naam mocht geven, hoe zou je dan heten?”

Mijn jongen weet het gewoon niet en wil geen Mats meer heten. Liever zou hij een Mees zijn, zegt hij. Of een Kai. Misschien wordt hij geplaagd op school? Ik weet het niet. Soms krijg ik wel een naar gevoel: dan heb ik als moeder spijt van zijn moderne naam. Past het dan niet bij hem? En waarom niet? Wat kan ik er nu nog aan doen?

Afwijzing van zijn naam

Voor mij voelt het als een mini-afwijzing: alsof mijn zorgvuldige keuze niet goed genoeg was.
Alsof ik het verkeerd had gedaan als moeder. Maar dat is niet waar. Mijn kind groeit. En dat mag wringen, schuiven, zoeken. Ook in zoiets ogenschijnlijk kleins als een naam.

Dus ik zei maar: “Weet je wat? Als jij even een andere naam wilt gebruiken – mag dat van mij. We proberen het gewoon.” Hopelijk begint hij er niet weer over.’