‘Mijn kind kan zijn eigen naam niet goed uitspreken en dat is zo zielig voor hem’

Onze zoon heet Lucas. Een korte, eenvoudige naam, dachten we. Maar toen hij begon te praten, merkten we dat de letter ‘L’ lastig uit te spreken is voor hem. Hij maakt daar een N van. En hij zegt liever een oe. Dus hij noemt zichzelf overal maar Noekas.

Hij maakt dus van de uu klank een oe. Dus hij kan niet zeggen dat hij Luukas heet. Maar alleen Noekas. Op zich niet zo erg, maar soms verbeteren anderen hem weer. En dan wordt het toch een dingetje. Het is ergens wel schattig.

Ach, hij is ook pas vier jaar. Het komt vanzelf wel. Al ben ik soms bang dat hij hierdoor wordt geplaagd op school. Arme schat.

Mijn kind kan zijn naam niet uitspreken

Ik zag het laatst gebeuren toen hij zich op school voorstelde. Met zijn zachte stemmetje zei hij: “Ik ben Loekas!” Een ander kindje lachte en zei: “Je heet toch Lucas?” Hij keek me aan met een blik vol verwarring en verdriet. En ik voelde een steek van schuld en machteloosheid. Misschien moeten we naar logopedie, al maak ik het dan misschien nog een groter ding. Hij kan bijna geen een woord met de letter L goed zeggen. Dus die letter vindt hij lastig, merk ik. Als moeder maak je je altijd zorgen om de ontwikkeling van je kind. Je wilt niet dat ze achterlopen op een bepaald vlak. Maar ach, verder kletst hij je de oren van je kop. Hij is sociaal en zingt de hele dag alle liedjes. Alleen maakt hij liever een N van een L.

Dus aan de ene kant denk ik, we moeten ermee oefenen. Maar aan de andere kant denk ik, ach, het komt vanzelf wel goed. Ieder kind heeft iets in de ontwikkeling wat niet volgens het boekje gaat, toch? En wie weet, misschien kijkt hij later terug en lacht hij erom. Net zoals wij nu kunnen lachen om onze eigen kinderlijke versprekingen. Tot die tijd blijf ik hem aanmoedigen, knuffelen, en vooral laten weten dat hij meer is dan zijn naam — of hij die nu goed kan uitspreken of niet.’