‘De juf komt drie keer per week op het schoolplein naar me toe om mij dit te vertellen over mijn zoon’

02.02.2025 13:17

‘Elke ochtend sta ik op het schoolplein om mijn zoon af te zetten, en bijna elke keer zie ik haar al aankomen. De juf. Drie keer per week, soms zelfs vaker, loopt ze rechtstreeks naar me toe. En ik weet al wat er komt: een opgetrokken wenkbrauw, een bezorgde blik en dan de zoveelste update over mijn zoon.

In het begin vond ik het fijn. Ik waardeerde haar betrokkenheid en had het gevoel dat ze hem echt in de gaten hield. Maar inmiddels begin ik me af te vragen: Is het nou echt zo erg? Moet ik dit élke keer op het schoolplein aanhoren?

“Hij luistert niet goed in de kring”

Het begint vaak met iets kleins. “Hij had vandaag moeite met stilzitten.” Of: “Hij luisterde niet goed in de kring en moest er een paar keer aan herinnerd worden.” Soms gaat het over iets wat hij heeft gezegd tegen een ander kind, iets wat volgens de juf “niet zo aardig klonk.”

Ik knik, glimlach vriendelijk en zeg dat ik het thuis met hem zal bespreken. Maar terwijl ik naar huis loop, bekruipt me steeds vaker een gevoel van frustratie.

Moet ik me zorgen maken?

Begrijp me niet verkeerd: ik wil best op de hoogte gehouden worden. Maar ik vraag me af of dit nou écht problemen zijn, of gewoon normaal kindergedrag. Mijn zoon is nog jong, vol energie en soms een beetje eigenwijs. Maar moet dat echt zo vaak benoemd worden? Blijkbaar wil ze haar verhaal kwijt. Ik reageer ook altijd begripvol. Maar ik ben het nu wel zat.

Bovendien voel ik me er steeds ongemakkelijker door. Terwijl andere ouders hun kinderen vrolijk uitzwaaien, sta ik daar weer met een half-verontschuldigende houding te luisteren naar een opsomming van wat er nu weer misging. Soms voel ik me bijna een slechte moeder, alsof ik iets verkeerd doe omdat mijn kind niet de hele dag als een modelleerling in de klas zit. En wat kan ik er ook aan doen? Ik ben er toch niet bij op school?

Waar ligt de grens?

Ik twijfel. Moet ik hier iets van zeggen tegen de juf? Vragen of ze het bij échte problemen wil houden en me niet élke keer lastigvalt met kleine dingen? Of moet ik gewoon accepteren dat sommige juffen nu eenmaal graag alles willen delen?

Voor nu blijf ik het maar aanhoren, maar diep van binnen hoop ik op een dag op het schoolplein te staan en níét aangesproken te worden. Gewoon eens een dag zonder updates. Want eerlijk? Mijn zoon doet vast niet alles perfect, maar ik weet zeker dat hij ook heel veel dingen wél goed doet. En daar zou ik misschien ook weleens iets over willen horen.’