‘De juf vindt dat mijn kind te brutaal is in de klas omdat hij dit heeft gezegd’

14.01.2025 12:23
juf brutaal

Toen ik laatst een gesprek had met de juf van mijn zoon, voelde ik de frustratie langzaam in me opborrelen. Ze zei dat mijn zoon te brutaal is in de klas, dat hij vaak antwoordt zonder zijn beurt af te wachten en soms dingen roept die volgens haar “niet gepast” zijn. Natuurlijk luisterde ik beleefd, maar diep van binnen dacht ik: overdrijf je niet een beetje?

Mijn zoon is een levendige, nieuwsgierige jongen. Hij zit vol energie en heeft altijd zijn eigen mening klaar. Is dat echt zo erg? Moeten we kinderen niet juist aanmoedigen om hun stem te laten horen, om kritisch te denken en niet zomaar alles te accepteren? Volgens mij hoort een beetje brutaliteit, of laten we het assertiviteit noemen, juist bij het opgroeien.

De juf vertelde dat hij soms opmerkingen maakt die volgens haar “ongepast” zijn. Ik vroeg wat voor opmerkingen dat dan waren. Ze gaf een paar voorbeelden: als zij iets uitlegt en hij het niet met haar eens is, dan zegt hij dat gewoon. ‘Juf, dat is niet waar.’ Of als een klasgenoot iets vertelt wat niet helemaal klopt, dan corrigeert hij diegene. “Dat is toch juist goed?” dacht ik. Hij is betrokken, hij luistert, en hij durft zijn mening te geven. ‘Juf, ik heb geen zin om dit te doen. Dit vind ik stom’. Moet dat nu echt als een probleem worden gezien?

Wat mij stoort, is dat het lijkt alsof de juf van kinderen verwacht dat ze allemaal stilletjes en gehoorzaam in de rij staan, zonder ooit vragen te stellen of een andere mening te hebben. Maar dat is toch niet hoe de wereld werkt? Als we kinderen constant leren om hun mond te houden en niet te veel op te vallen, hoe moeten ze dan ooit leren om voor zichzelf op te komen? Hoe worden ze dan ooit zelfstandige denkers?

Is mijn zoon brutaal?

Natuurlijk begrijp ik dat er regels en grenzen moeten zijn. Ik wil ook niet dat mijn zoon respectloos is of andere kinderen stoort. Maar een kritische houding is iets anders dan brutaal zijn. Hij is gewoon een kind dat het niet altijd eens is met wat er wordt gezegd, en dat durft hij te uiten. Dat is toch niet slecht? Hij doet het niet om iemand te beledigen of te pesten; hij is gewoon eerlijk en direct. En nee, hij vindt niet alles leuk. En dan schuift hij wel eens pissig zijn stoel naar achteren. Lekker belangrijk, zeg.

Na het gesprek met de juf bleef ik nog lang nadenken. Ik vroeg me af of ik het verkeerd zag, of ik misschien te veel mijn eigen perspectief op mijn zoon projecteerde. Maar toen ik het later met vrienden en familie besprak, merkte ik dat zij hetzelfde vonden. Kinderen mogen toch best een beetje pit hebben? We leven in een tijd waarin we juist mensen nodig hebben die hun eigen weg durven te gaan, die durven op te staan en te spreken als iets niet klopt.

Ik ben trots op mijn zoon. Trots dat hij niet bang is om zijn mening te delen, trots dat hij vragen durft te stellen. En eerlijk gezegd denk ik dat de juf misschien wat meer open zou kunnen staan voor een andere manier van denken. Ja, mijn zoon is misschien niet het braafste jongetje van de klas, maar dat maakt hem niet minder waardevol. Integendeel, ik denk dat hij juist een beetje dat vuur brengt dat we allemaal wel kunnen gebruiken. Hij laat zich horen en heeft niet in alles zin.

Dus nee, ik ben het niet eens met de juf. Ik vind niet dat mijn zoon te brutaal is. Ik vind dat hij gewoon zichzelf is, en daar ben ik dankbaar voor. Misschien is het tijd dat we de manier waarop we naar “brutaal” kijken, herzien. Misschien is het gewoon een teken van een sterke persoonlijkheid. En daar kan ik alleen maar trots op zijn.