‘Ik vind het zo jammer dat de kinderen van mijn beste vriendin niet met mijn kinderen willen spelen’

Vriendschap is een prachtig iets, vooral wanneer het jarenlang standhoudt en de levens van twee mensen blijft verbinden door verschillende fases en gebeurtenissen. Als je opgroeit met een beste vriendin en jullie samen door verschillende levensfases gaan, is de gedachte aan jullie kinderen die samen spelen en opgroeien als vanzelfsprekend. Maar wat gebeurt er als de kinderen van je beste vriendin niet dezelfde band voelen, en zelfs niet met je kinderen willen spelen?

Ik moet toegeven dat ik er altijd vanuit ging dat onze kinderen samen op zouden groeien. Toen ik ontdekte dat ik zwanger was, was mijn beste vriendin er meteen bij met felicitaties, cadeautjes en goede raad. We fantaseerden over gezamenlijke speelafspraken en droomden zelfs van gezamenlijke vakanties. Maar nu onze kinderen wat ouder zijn en allemaal op de basisschool zitten, merk ik dat ze niet diezelfde klik hebben die wij zo duidelijk voelen. Sterker nog, de kinderen van mijn beste vriendin lijken weinig interesse te hebben in mijn kinderen. Ze zijn nu alle vier tussen de 5 en 8 jaar. Je zou denken dat het dan wel gewoon leuk spelen is?

Helaas valt het tegen

De kinderen van mijn vriendin hebben hun eigen vriendengroep en bezigheden en lijken niet echt enthousiast als wij een speeldate plannen. Hoewel ik natuurlijk begrijp dat kinderen zelf hun voorkeuren ontwikkelen, voelt het ergens toch pijnlijk dat ze zo weinig moeite lijken te doen om een band op te bouwen met mijn kinderen. Het is er gewoon niet. Ergens ook prima, hoor. Dat we gewoon onze eigen levens met de kinderen hebben. Ik en mijn vriendin gaan wel gewoon vaak samen wat doen, uit eten of ergens lunchen. En dat is heel gezellig. Maar ergens steekt het dat onze levens niet helemaal 100% bij elkaar passen, doordat onze kinderen verschillend zijn. Er is niemand goed of fout, maar het is wel jammer.

De kinderen van mijn vriendin willen niet

Dat gevoel mag er ook zijn, toch? De situatie tussen onze kinderen begint onbewust een impact te hebben op mijn vriendschap. We zien elkaar minder dan we zouden willen, omdat de speelafspraken steeds wat moeizaam verlopen. Onze gesprekken draaien ook regelmatig om de kinderen en hun verschillen, en ik merk dat ik me steeds vaker afvraag of dit haar ook dwarszit. Ik wil niet dat onze kinderen het plezier in onze vriendschap verstoren, maar ik kan er niet omheen dat het mijn verwachtingen heeft veranderd. Soms zijn dit soort dingen in het ouder worden pijnlijk.

Hoewel het soms een teleurstelling is dat onze kinderen niet dezelfde klik voelen als wij, realiseer ik me dat onze vriendschap nog steeds bijzonder is. Niet elke droom komt altijd helemaal uit zoals gehoopt, maar door de verwachtingen los te laten, kan ik de vriendschap blijven koesteren zoals die is. Uiteindelijk draait het niet om hoe onze kinderen met elkaar omgaan, maar om de steun, liefde en herinneringen die mijn vriendin en ik met elkaar delen.