‘Ik vind het heel pijnlijk dat mijn zus niet echt een tante wil zijn en nooit wil oppassen’

‘Het is zo jammer als je een goede band hebt met je zus, maar dat als je kinderen krijgt, zij niet die band opbouwt met jouw kinderen. Het contact is er gewoon niet zo. Ze wil nooit oppassen op haar neefjes en nichtje. En verder ziet ze ze alleen op familiedingen, en verder niet. Nou niet echt een tante zoals ik het me had voorgesteld.

Het voelt alsof mijn zus er niet echt voor kiest om een actieve tante te zijn. Ze heeft geen interesse in oppassen, biedt nooit hulp aan als ik het even zwaar heb, en lijkt over het algemeen niet betrokken te zijn in het leven van mijn kinderen. En eerlijk? Het doet pijn. Ze heeft zelf nog geen kinderen en dat wil ze ook voorlopig niet. Het lijkt alsof het haar niet zo uitmaakt, dat ze neefjes en een nichtje heeft. Ze vindt het maar gedoe, die luiers, dat huilen…

Voor mij is het idee van familie altijd heel belangrijk geweest. Ik groeide op in een warm gezin waar iedereen er voor elkaar was. Ik verwachtte daarom onbewust dat mijn zus hetzelfde zou voelen als ik: dat ze spontaan op zondag zou langskomen om met de kinderen te spelen, of dat ze eens zou aanbieden om op te passen als ik tijd voor mezelf nodig had. Helaas is de realiteit anders.

Mijn zus heeft haar eigen leven, haar eigen prioriteiten en interesses. Waar ik zelf mijn kinderen centraal heb staan, heeft zij dat niet. En hoewel ik dat rationeel kan begrijpen – ze heeft immers geen kinderen van zichzelf en zit in een andere fase van haar leven – voelt het emotioneel toch zwaar. Ik kan me niet voorstellen dat ik zo weinig betrokken zou zijn in het leven van haar kinderen, mocht ze die ooit krijgen.

Het gemis aan betrokkenheid van mijn zus heeft ook onze relatie als zussen veranderd. Waar we vroeger veel samen deden, merk ik nu dat er een zekere afstand is ontstaan. Ze kent gewoon mijn leven niet. En ze kent ook niet de kinderen die het allerbelangrijkst voor mij zijn. Tja, dan is het toch moeilijker om altijd maar mooi weer te spelen.

Mijn zus is geen tante

Ik probeer mezelf ervan te overtuigen dat iedereen op zijn eigen manier omgaat met familiebanden en dat het niet per se iets over haar liefde voor mij of de kinderen zegt. Misschien voelt ze zich ongemakkelijk rond jonge kinderen, misschien weet ze gewoon niet goed hoe ze die band kan opbouwen. Het kan ook zijn dat ze het te druk heeft met haar eigen leven en werk om zich er actief mee bezig te houden. En dan blijft het kwetsend. Want kom op… Je bent tante, die is familie… Die wil je toch op zijn minst kennen? Soms vergeten mijn kinderen haar naam wel eens. En dat snap ik. Ze speelt geen enkele rol in hun leven, behalve als die ene vrouw die af en toe op een verjaardag, vooral met de volwassenen praat… Tja. Het blijft iets kwetsends, helaas.

En wat kan ik er aan doen? Niets, toch? Ondanks dat ik vaak heb overwogen om met haar te praten over hoe ik me voel, ben ik bang voor haar reactie. Wat als ze niet inziet waarom het me zo raakt? Wat als ze bevestigt dat ze inderdaad geen zin heeft in een rol als tante? De angst voor een pijnlijk gesprek weerhoudt me er vaak van om dit onderwerp aan te snijden. Ben ik nou zo onredelijk? Of is dit gewoon iets raars, dat je geen tante wilt zijn?’.