‘Ik vind het eerlijk gezegd vreemd dat mijn vriendin haar overleden vader niet heeft vernoemd’

Ik weet dat rouw voor iedereen anders is. Dat mensen op hun eigen manier omgaan met verlies. Maar toch… eerlijk gezegd vind ik het vreemd dat mijn vriendin haar overleden vader niet heeft vernoemd toen haar eerste zoon werd geboren.

Zeker omdat het overlijden van haar vader recent is, en ze een heel goede band hadden. Het verbaast me dat ze haar zoon Luca niet als tweede naam Jan heeft gegeven, vernoemd naar haar lieve vader. Vorig jaar werd hij ziek, plotseling. Toen ging het snel. Er was heel veel verdriet in de familie, want het was een geliefde man.

Misschien is het niet mijn plek om er iets van te vinden. Maar ik kan het stiekem niet loslaten.

Ik denk dat ik vooral verrast was omdat ik altijd dacht dat het verlies van een ouder, zeker op deze leeftijd als je zelf moeder wordt, iets is wat je meedraagt. Iets wat je vormt. En ergens vond ik het pijnlijk – voor haar, voor hem ook – dat hij geen plaats lijkt te hebben in haar moederverhaal. Of misschien projecteer ik dat, omdat ik zelf anders met verlies omga. Omdat ik zou praten, herdenken, benoemen. Misschien is het te pijnlijk voor haar als haar zoon haar elke dag doet denken aan haar vader?

Het is niet mijn verdriet. En ook niet mijn herinnering. Dus ik probeer haar ruimte te geven. Niet iedereen wil een monument oprichten voor wie er niet meer is. Soms is de stilte alles wat overblijft – en dat is ook een manier van rouwen.’