‘Ik vind de namen van de kinderen van mijn vriendin vreselijk, ik kan ze bijna niet uitspreken’

‘Ik bedoel, het maakt ook niets uit. Maar ik vind de namen van de kinderen van mijn beste vriendin zo verschrikkelijk lelijk. En ik heb gewoon moeite met ze hardop uitspreken.

Want sorry, ik vind ze echt niet kunnen. Ik had deze namen ook nooit bij haar verwacht.

Mijn eigen kinderen heten Sophie en Max. Goed, geen heel originele namen misschien, maar wel mooie namen. Tijdloos en klassiek en zeker geen namen waarmee mijn kinderen mee zullen worden geplaagd. Maar dan mijn beste vriendin. Ook zij kreeg een zoon en een dochter en ze heeft ze genoemd… Djaylano en Djamilla. Mijn hemel. Wat moet ik daar nou toch van zeggen? Totaal niet mijn smaak en ik vind ze stiekem gewoon zielig. Hoe moeten ze het hier nou hun hele leven mee doen?

Oh, die namen die mijn vriendin heeft bedacht

Toen ze werden geboren schrok ik gewoon van het appje. Het zijn schatjes van kinderen, dat zeker. Ze zijn echt mijn maatjes en ja ach, een naam is maar een naam. Ik weet het. Maar toch knaagt het altijd een beetje vanbinnen. Nooit zal ik het tegen mijn vriendin zeggen, maar dat we een compleet andere smaak hebben wat betreft babynamen? Dat moge duidelijk zijn. En er zijn ergere dingen, hoor. Maar Djaylano en Djamilla, ai. Als ik het tegen andere mensen zeg, dan zie ik ze verbaasd opkijken. Wat zijn dit voor types? Dat denken mensen al snel bij zulke namen.

Nou ja. Iedereen haar eigen ding, dat is dan maar de conclusie. Het mag in ieder geval nooit tussen onze vriendschap in te komen staan, dus mijn vriendin mag niet weten dat ik die namen verschrikkelijk lelijk vind…’