‘Mijn dochter is kwaad dat ze een jongensachtige naam heeft gekregen’

Voor mij klonk het perfect. Het had iets liefs en eigenwijs tegelijk. En ja, ik wist dat het vaak als een jongensnaam werd gezien, maar ik vond dat juist verfrissend. Ik zag haar al voor me: een meisje dat haar eigen weg ging, zich niks aantrok van wat “normaal” was, en haar naam met trots zou dragen.

Maar nu, jaren later, blijkt dat mijn dochter er zelf héél anders over denkt.

“Waarom heb je me geen échte meisjesnaam gegeven?”

Laatst kwam ze boos naar me toe, haar armen over elkaar geslagen en haar gezicht op onweer. “Waarom heb je me geen échte meisjesnaam gegeven?” vroeg ze. Ik schrok, want ik had nooit beseft hoe veel haar naam haar bezighield.

Ze vertelde me dat ze het zat was om altijd uitleg te moeten geven. Dat leraren haar naam op een lijstje zien en denken dat er een jongen binnenkomt. Dat kinderen op school vragen waarom ze zo heet, alsof het een vergissing is. En dat ze het gewoon oneerlijk vindt, omdat zij de enige Keesje is, terwijl haar vriendinnen wél namen hebben die iedereen direct snapt.

Mijn hart brak een beetje. Want waar ik haar naam had gezien als iets moois en unieks, zag zij het als een last.

Stoer of lastig?

Ik probeerde haar uit te leggen waarom we haar Keesje hadden genoemd. Hoe speciaal we die naam vonden, hoe we wilden dat ze juist zou opvallen in plaats van opgaan in de massa. Maar ze haalde haar schouders op. “Ik wil helemaal niet opvallen,” zei ze. “Ik wil gewoon een normale naam, zoals iedereen.”

En dat begreep ik. Waar ik dacht dat haar naam haar sterk en uniek zou maken, voelt het voor haar juist als iets wat haar anders maakt op een manier die ze niet fijn vindt. Het zette me aan het denken: heb ik haar naam voor háár gekozen, of vooral omdat ík het mooi vond?

Een compromis?

We hebben uiteindelijk afgesproken dat ze zelf mag bepalen hoe ze zich wil laten noemen. Of ze nu haar volledige naam gebruikt, een afkorting kiest, of zelfs iets heel anders wil – het is haar keuze. Voorlopig lijkt ze vastberaden om gewoon “Kees” te gebruiken, wat ik stiekem ook wel weer stoer vind.

Het is lastig om in te zien dat iets wat je met zoveel liefde hebt gekozen, niet altijd uitpakt zoals je hoopte. Maar wat ik vooral wil, is dat mijn dochter zich goed voelt over wie ze is. En als dat betekent dat ze haar naam anders wil dragen, dan sta ik achter haar.

Want uiteindelijk is een naam maar een naam. Wat echt telt, is dat zij zich er prettig bij voelt – hoe ze zich ook besluit te noemen.