‘Mijn beste vriendin kan mijn tweeling niet uit elkaar houden en dat vind ik heel kwetsend’

‘Het is best kwetsend als je beste vriendin je tweeling niet kent. Of nou ja, niet eens weet wie wie precies is. Natuurlijk lijkt een tweeling vaak op elkaar. Dat snap ik. Maar mijn meiden zijn echt twee verschillende kinderen, hoor. En nu ze drie jaar zijn, vind ik dat je wel gewoon moet weten wie Tess is en wie Nora.

Als ouder van een tweeling krijg ik vaak reacties over hoe bijzonder en leuk het is om twee kinderen te hebben die zo op elkaar lijken. Toch ervaar ik soms ook de frustratie die komt kijken bij het hebben van tweelingen, vooral als mensen mijn kinderen keer op keer niet uit elkaar kunnen houden. Het gaat me niet om voorbijgangers of kennissen, maar als mijn beste vriendin – iemand die een belangrijk deel van ons leven is – mijn tweeling steeds niet uit elkaar kan houden, dan voelt dat persoonlijker en zelfs een beetje kwetsend.

Een tweeling is niet hetzelfde als “twee keer hetzelfde kind”

Als ouder van een tweeling zie ik heel duidelijk hun verschillen, zowel qua uiterlijk als qua persoonlijkheid. Hoewel hun gezichten voor een buitenstaander misschien identiek lijken, hebben ze voor mij elk hun eigen uitstraling, interesses en maniertjes. Het is een cliché om te zeggen dat iedere ouder zijn kind uniek ziet, maar voor tweelingen geldt dat nog sterker. Het kan daarom moeilijk zijn als mensen, en vooral goede vrienden, mijn kinderen zien als een “dubbelpakketje” in plaats van twee individuen. Klaar. Dat moet je wel snappen als mijn vriendin.

Wat mijn beste vriendin betreft, probeer ik er begrip voor op te brengen dat ze zich een keertje vergist. Maar als het steeds gebeurt, is het gewoon alsof ze zich niet helemaal inzet om mijn kinderen goed te leren kennen. Ze roept maar wat. Of ze grapt: ‘Tess of Noor, kom eens!’. Nou, ik vind dat niet grappig. Je raakt me daarmee. Want een tweeling krijgen is al heel wat, geloof mij maar. De eerste jaren is het aanpoten. Weinig rust en je kunt naar weinig plekken toe als moeder, want je hebt gewoon handen en ogen tekort.

Als je vriendin je tweeling niet onthoudt

Dan is het gewoon wel zo fijn als je echte vrienden interesse tonen in beide kinderen. In wie ze zijn, wat ze leuk vinden… Ze zijn gewoon niet samen één. Ze zijn twee mensen.

Voor mij voelt het alsof mijn vriendin geen moeite doet om naar de unieke eigenschappen van mijn kinderen te kijken. Tweelingen worden vaak al in één adem genoemd en lopen het risico dat hun persoonlijkheid minder opvalt. Terwijl ik juist wil dat ze allebei worden gezien voor wie ze zijn, en niet alleen als “de tweeling.” Ik zeg dan wel eens, dit is Nora, hè. Maar goed, dat onthoudt ze toch nooit.

Ik merk ook dat het mijn kinderen zelf beïnvloedt. Ze vinden het soms vervelend als anderen hen door elkaar halen, vooral als ze ouder worden en een eigen identiteit ontwikkelen. Ze begrijpen dat familie of vrienden hen soms verwarren, maar het doet hen zichtbaar goed als iemand hun unieke karakter erkent. Ik wil dat mijn vriendin ook dat respect toont – voor mijn kinderen én voor mij als mama van deze leuke meiden. Dus ik ga het wel een keer serieus zeggen, zo van: ‘Het zou leuk zijn als je ze gewoon bij hun voornaam noemt. En dan kijken wat ze doet. Als het dan niet opschiet, hoef ik haar ook niet meer zo vaak te zien. Dan boeien mijn kinderen haar niet, en dat is voor mij de druppel in een vriendschap.’