‘Ik vind het belachelijk dat mijn schoonouders geen vaste dag willen oppassen op hun kleinkinderen’
‘We hebben twee kinderen; een zoon Max en een dochter Mila. Het zijn schatten en ja, ook heus soms wel boefjes. Maar mijn schoonouders? Die kennen hun eigen kleinkinderen amper. Ze willen namelijk niet oppassen. En ik vind dat echt belachelijk.
Het is toch zonde dat als je opa en oma wordt dat je dan je eigen kleinkinderen bijna nooit ziet?
Natuurlijk zien ze ze wel, met verjaardagen, feestjes en partijen. We vieren de kerstdagen met ze en Pasen en noem het allemaal maar op. Maar een eigen vaste oppasdag hebben ze niet met ze. Max is de oudste en inmiddels zes jaar. Hij heeft in al die jaren denk ik twee keer een nachtje gelogeerd bij opa en oma. Dat is toch raar? Het breekt mijn moederhart gewoon, als ik dit aanzie. Ik vind het zo zonde voor mijn kinderen, dat ze die band niet opbouwen met opa en oma zoals dat zou zijn als ze ze standaard elke week zien. Ze zijn gek op mijn schoonouders, maar ze zien ze gewoon niet vaak genoeg. En altijd alleen als wij als ouders erbij zijn, en dat is toch anders.
Waarom ze niet oppassen? Ze hebben het te druk met hun eigen vrienden en hobby’s. Ze wonen ook niet heel dichtbij ons, dat had het misschien wel makkelijker gemaakt. Het is toch gauw een uur rijden.
Mijn schoonouders willen niet oppassen
Mijn eigen ouders passen wel een vaste middag in de week op. Dat vonden ze pittig toen de kinderen nog niet zindelijk waren en klein waren, dat begreep ik ook wel. Ze zijn toch een dagje ouder, hè. Maar zeker sinds Mila ook naar de basisschool gaat, ze is nu vier jaar, passen ze vast op maandag op. Enorm leuk vinden ze die middag daar in hun huis: lekker spelen in de tuin met opa en oma die lekker kookt. Ik zie ook dat ze zo gek op elkaar zijn: ze zien mijn ouders zo graag en voelen zich daar altijd thuis en welkom. Ze logeren er regelmatig, eens in de paar maanden. Ze hebben hun eigen kamers en speelgoed en alles is er voor ze. Dat geeft gewoon een blij gevoel. Bij mijn schoonouders staat nog net een speelkeukentje en er ligt ergens buiten een voetbal, maar de rest van hun huis moet vooral schoon en netjes blijven.
Ik kan er niets van zeggen, want het is hun eigen keuze. Zij willen hun vrijheid hebben nu ze met pensioen zijn en hebben geen zin in kindergejengel. Ik respecteer hun beslissing, maar leuk is het zeker niet altijd. Het zijn zulke lieve kinderen en het is zo genieten in deze jonge jaren, om de wereld door hun ogen te bekijken. Ik gun iedereen dat. Misschien verandert het nog als de kinderen groter zijn, maar ik betwijfel het.’