‘Ik baal van de serieuze naam die ik aan mijn dochter heb gegeven’

Ik vond de naam die ik uiteindelijk koos voor mijn dochter prachtig: sterk, tijdloos en vol geschiedenis. Maar nu mijn dochter wat ouder is, merk ik dat ik twijfel begin te krijgen over de naam die ik voor haar heb gekozen. Het voelt misschien gek om toe te geven, maar ik baal soms van de serieuze naam die ik haar gegeven heb.

Ze heet namelijk Marie-Juliëtte. Ja, ook zo geschreven. Maar misschien is het wat chique en serieus.

Zeker omdat ze best wel een stoere, wilde meid is. Ze klimt in bomen en speelt veel met jochies.

Ze is altijd vrolijk en houdt ervan om in de natuur te spelen, te knutselen en te lachen om alles wat grappig is. En telkens wanneer ik haar zo zie, merk ik dat ik stoor aan haar serieuze naam. Het voelt alsof de naam totaal niet bij haar past en haar speelse persoonlijkheid een beetje inperkt.

Ik baal van de serieuze naam

Ik hoor andere kinderen die worden geroepen met leuke, speelse namen, die soms bijna als koosnaampjes klinken. Namen die luchtig en vrolijk in de oren klinken en precies weergeven wie het kind is. Vergeleken daarmee klinkt de naam van mijn dochter ineens zo ernstig en formeel. Niet zoals Mila, Puck of Lynn. Wat korter, stoerder. En ja, ik kan haar alleen Marie noemen. Maar dan zegt ze zelf: ‘Ik heet Marie-Juliëtte’.

Naast het feit dat de naam misschien niet helemaal bij haar karakter past, merk ik dat het soms ook ongemakkelijk aanvoelt als mensen haar naam horen. Ik krijg vaak opmerkingen zoals: “Wat een volwassen naam voor zo’n jong meisje,” of “Oh, dat klinkt heel serieus!” Hoewel ze niet slecht bedoeld zijn, herinneren zulke opmerkingen me eraan dat haar naam misschien niet de speelse warmte uitstraalt die ik nu bij haar zie.

Soms voel ik me schuldig, alsof ik mijn dochter onbedoeld een stuk spontaniteit heb ontnomen door haar zo’n serieuze naam te geven. Alsof ik een verwachting op haar heb geplaatst, zonder dat ik dat zelf besefte. Ik vraag me af of ze zich later ook zal afvragen waarom ze niet een iets luchtigere, vrolijkere naam kreeg.

Misschien verandert mijn kijk op haar wat ouderwetse naam nog wel. Misschien groeit ze later in haar naam, of misschien zie ik straks nieuwe aspecten van haar persoonlijkheid die wel passen bij die serieuze klank. Maar voor nu probeer ik haar te laten weten dat ze altijd kan kiezen hoe ze zichzelf wil noemen. Want uiteindelijk is het belangrijkste dat zij zich goed voelt met wie ze is, en haar naam mag daarin meebewegen. Dus als zij Juul genoemd wild worden, of Jet, of Marie… Dan vind ik het prima’.