‘Moet ik het maar accepteren dat mijn ex mijn dochters vlees te eten geeft, terwijl ik ze vega wil opvoeden?’

‘Ik ben al jaren vegetariër en dat is een bewuste keuze. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn kinderen. Vanaf het moment dat ik moeder werd, wist ik dat ik mijn dochters wilde opvoeden met dezelfde waarden: respect voor dieren, duurzaamheid en een gezonde levensstijl. Maar sinds de scheiding met mijn ex-partner sta ik voor een dilemma. Hij geeft onze dochters vlees te eten als ze bij hem zijn. Moet ik dat maar accepteren?

Toen we nog samen waren, aten we thuis geen vlees. Of nou ja, hij ook heel weinig. Heus wel eens een keer een kroket of een biefstukje. En ik vond dat prima.

Mijn ex at buiten de deur weleens een stuk vlees, maar hij respecteerde mijn wens om onze dochters vegetarisch te voeden. Nu, na de scheiding, lijkt dat respect verdwenen. Hij vindt dat onze kinderen zelf moeten kunnen kiezen en biedt ze vlees aan als ze bij hem zijn. Maar hoe kunnen ze echt kiezen als ze nog zo jong zijn en nog niet begrijpen wat daar allemaal achter zit?

Dit doet pijn, omdat ik geloof dat opvoeding meer is dan alleen regels; het gaat over waarden en normen. Ik heb mijn keuze niet zomaar gemaakt. Het is gebaseerd op ethische overwegingen, op zorg voor het milieu en op gezondheid. Voor mij voelt het alsof mijn inspanningen om mijn kinderen een bewuste levensstijl mee te geven worden ondermijnd.

Mijn ex geeft m’n dochters alles

Toch moet ik me afvragen: waar ligt de grens? In co-ouderschap moet je compromissen sluiten, en ik wil geen ouder zijn die alles voorschrijft. Maar is het ook niet mijn recht om mijn kinderen op te voeden met de normen en waarden die voor mij zo belangrijk zijn? En hoe leg ik hun uit dat iets wat ik hen leer als goed en juist, door hun vader compleet anders wordt benaderd? Nu is het een soort strijd tussen ons geworden, dat eten.

Misschien is de enige oplossing om het gesprek met mijn ex opnieuw aan te gaan. Niet om hem te dwingen, maar om hem te laten begrijpen waarom dit voor mij zo belangrijk is. En misschien moet ik accepteren dat ik uiteindelijk niet alles in de hand heb. Dat mijn dochters, als ze ouder worden, hun eigen keuzes zullen maken. Ik kan ze alleen maar zo goed mogelijk informeren en laten zien waarom ik bepaalde keuzes maak.

Maar toch knaagt het aan me. Hoe ga ik hiermee om? Moet ik het echt maar accepteren, of is er nog een middenweg?