Anita verliest haar moeder en 6 dagen later wordt haar dochter geboren: ‘Leah was oma’s trots’
Twee streepjes op de zwangerschapstest. Vol ongeloof doen we nog een test. Het is echt waar: ik ben zwanger! Wat een ongelooflijk geluk. Het voelt zo bijzonder om te weten dat er een kleintje in mijn buik groeit. We genieten samen van dit nieuws en zitten in onze eigen geluksbubbel. Dit duurt alleen niet lang.
Mijn moeder voelt zich al een poosje niet zo lekker. De antibioticakuur voor haar longontsteking slaat niet aan. Terug in het ziekenhuis wordt er een nieuwe longfoto gemaakt. Hieruit blijkt dat het geen longontsteking is maar longkanker. Ook worden er uitzaaiingen naar de rug en de heup gevonden. Dit is foute boel. Genezing is niet meer mogelijk. Levensverlengend behandelen wel.
Heel hard spat onze bubbel uit elkaar. Gelukkig en dankbaar voor de zwangerschap voelen we ons nog steeds alleen het onbezorgde gevoel is verdwenen. Van verheugen op het leventje dat in mijn buik groeit moeten we plots ook rekening houden met het naderende sterven van mijn moeder. Een groter contrast bestaat er niet. Ik focus me op de levensverlengende behandelingen. Er is nog steeds hoop!
Al snel vertellen we mijn ouders dat ik zwanger ben. Een lichtpuntje in deze donkere tijd. Tranen van ongeloof, geluk maar ook verdriet omdat zij ziek is rollen over onze wangen. Ze gaat vechten om nog lang bij ons te mogen zijn en de baby te ontmoeten. Ze slaat zich door chemokuren heen, heeft last van allerlei complicaties, belandt in een delier en moet zelfs een extra operatie ondergaan. Ze doet het allemaal, zonder te klagen. Wat is ze sterk, dapper en stoer. Wat ben ik trots op hoe ze zich overal doorheen slaat. Door haar kracht kan ik zelf ook sterk blijven.
Mijn moeder heeft het veel over de baby. De vraag of het een jongen of een meisje gaat worden speelt door haar hoofd. Ook door die van ons maar we gaan voor een verrassing.
Ik wil graag aankopen doen met haar. Kleertjes kopen voor de baby en spulletjes voor op het kamertje. Het lukt het ons een keer om samen naar de winkel te gaan. Vooral uit wilskracht van haar want eigenlijk heeft ze teveel pijn. Lopen gaat haast niet meer. We kopen nieuwe kleren waar mijn groeiende buik wat beter in past. Ook vind zij nog een knuffeldoekje met een beer voor de baby. Het voelt goed om eventjes samen te focussen op de zwangerschap. Want naast alle zware berichten is er ook nog dit kleintje die in aantocht is en ons zoveel vreugde brengt.
Dan gaat het niet meer
Na deze ene keer samen winkelen gaat het niet meer. Op afstand geniet ze mee van aankopen die we doen en ook sturen we foto s en een filmpje van alle vorderingen in de babykamer.
Ze wil zo graag in het echt het kamertje komen bewonderen maar dit gaat niet meer. De reis is te ver, ze is te moe en heeft veel pijn. Ook corona gooit roet in het eten. Het is niet veilig voor haar om ons te zien. Wij werken beide in de zorgsector en zien te veel mensen. We kunnen het risico niet nemen dat zij met haar lage weerstand er ook nog corona bovenop krijgt. Er zit niks anders op dan bellen, appen en foto’s sturen.
Ik kijk uit naar mijn zwangerschapsverlof omdat ik dan in quarantaine kan gaan en tel de dagen af. Toch verloopt mijn eerste verlofdag anders dan verwacht. Mijn moeder ligt weer in het ziekenhuis. Waar de artsen vorige maand nog erg tevreden waren over de resultaten van de behandelingen, is het nu plots helemaal mis. De kanker heeft keihard terug geslagen. De artsen kunnen niks meer voor haar doen. Ze geven haar nog twee maanden te leven. Het rekensommetje is snel gemaakt. Het wordt de grote vraag of ze de baby nog zal gaan ontmoeten.
We vinden het mooi als ze weet of ze een kleinzoon of een kleindochter gaat krijgt. Op de valreep laten we dus nog een geslachtsbepalende echo doen. Dit onthullen we aan haar door het geboortepakje en geboortekaartje te laten zien. Ze bekijkt het aandachtig en spreekt voor het eerst de naam Leah voor haar kleindochter uit. Ze vind het prachtig en herhaalt die naam nog vaak. Omdat het einde nadert moeten we de uitvaart bespreken. Mijn moeder heeft alles al helemaal voorbereid. Ze heeft over alles nagedacht. De dag dat we haar wensen doorspreken is ze nog helder maar daarna gaat het mis. Er groeit een tumor in haar hoofd. Hierdoor is ze in de war en kan maar moeilijk volgen wat er om haar heen gebeurt. Alleen de naam van het kleintje in mijn buik weet ze altijd te vertellen. Ik leg regelmatig even haar hand op mijn buik. Leah was toen al haar grote trots.
Waar ik zo ontzettend gehoopt heb dat mijn moeder haar mocht ontmoeten, heeft dit helaas niet zo mogen zijn. Drie en halve week nadat we te horen hebben gekregen dat het helemaal mis is, overlijd ze. Zes dagen later wordt Leah geboren.
Ik geloof graag dat mijn moeder toch een beetje bij de geboorte aanwezig was. Dat zij mij de kracht gaf om dit mooie meisje op de wereld te zetten. Wat ik zeker weet is dat zij al voor Leah haar geboorte een trotse oma was en dit in gedachte ook altijd zal zijn.
Daarnaast staat er een foto van mijn moeder en mij in de woonkamer. Leah weet heel goed dat de vrouw op de foto naast mama haar oma is. Bij de foto branden we vaak een kaarsje. Leah zegt ook zelf “kaarsje oma” en wijst dan naar de foto. Zo is mijn moeder toch onderdeel in ons gezin. Ook voor Sam onze jongste, zal zij er op de manier bij horen.
Dat vreugde en verdriet, emoties zijn die mijlenver uit elkaar liggen heb ik de afgelopen tijd zelf ervaren. Ik wist niet goed hoe ik hier mee om moest gaan en duwde het verdriet steeds naar de achtergrond. Ik was bang dat als ik het toe zou laten, het misschien te heftig zou zijn. Mijn focus lag op het gezin. Dat verdriet zich niet tegen laat houden heb ik toen wel gemerkt. Om alle emoties in goede banen te lijden ben ik naar rouwverwerkingstherapie gegaan. Daar kon ik ongeremd praten over wat er allemaal gebeurd was en kreeg ik handvatten om het verdriet toe te laten. Zo leerde ik dat schrijven aan mijn moeder helpt. Ik heb een schriftje met brieven aan haar. Zo schrijf ik over wat geweest is, maar ook over het hier en nu en wat ik zo graag met haar had willen delen.
Ik mis mijn moeder nog steeds heel erg en denk niet dat dit gemis ooit zal verdwijnen. Misschien is dat ook niet erg. Het geeft aan wat zij voor mij betekend heeft en hoeveel ik nog altijd van haar hou.
